Περί Οικειότητος και άλλων Φοβιών- Aνάρτηση Νυχτερινού Ονείρου

Σίγουρα είμαι σε εξωτερικό χώρο, σε μια πόλη σαν την Αθήνα. Με κάποιο τρόπο γνωρίζω τυχαία κάποιον στο δρόμο. Είναι ωραίος και διάσημος. Αμέσως γινόμαστε φίλοι. Ξαφνικά πρέπει να φύγω. Βρίσκομαι καθισμένη στη μαρμάρινη σκάλα ενός σπιτιού. Γύρω μου μαζεύεται πάρα πολύς κόσμος. Είναι σα να είμαι στο θέατρο. Τα σκαλιά είναι πολύ στενά. Εγώ κάθομαι δίπλα στον άντρα που μόλις γνώρισα. Νιώθω πολύ άνετα μαζί του και μιλάμε. Είναι πολύ στενάχωρα εκεί. Το χέρι μου αναγκαστικά αγγίζει τον ώμο του. Σκέφτομαι μήπως το παρεξηγήσει. Επειδή όμως τον συμπαθώ αρχίζω ασυναίσθητα να τον χαϊδεύω, εκείνος όμως δυσανασχετεί. Ξαφνικά γυρίζει, με κοιτάει άγρια και αμυντικά και μου λέει: εννοείται ότι δεν μπορείς να το κάνεις αυτό, γιατί εγώ να ξέρεις ΔΠ, ΔΠ!
Εγώ γελάω απο μέσα μου, γιατί ήξερα ότι αυτό, στην ονειρογλώσσα σήμαινε: Δεν Παντρεύομαι.